Tudjinska vlast u proslosti, nacionalna i socijalna neravnopravnost i eksploatacija radnog naroda u staroj Jugoslaviji nanijeli su mnogo zla i patnji nasim narodima. Ali sve to nije moglo da slomi njihove teznje za slobodom i nezavisnoscu, za socijalnom pravdom. To se pokazalo mnogo puta u njihovoj istoriji, a narocito u toku Drugog svjetskog rata, kada su narodi Jugoslavije vodili borbu na zivot i smrt za svoje puno nacionalno i socijalno oslobodjenje. Revolucionarna zbivanja, koja su se odigrala na nasem tlu, duboko su prozeta specificnostima naseg istorijskog nasljedja i nase stvarnosti – a isto tako su i nerazdvojni dio zbivanja u savremenom svijetu i njegovog napornog kretanja naprijed.
Stara Jugoslavija, koja je postojala izmedju dva svjetska rata, bila je mnogonacionalna drzava sa veoma zaostalim ekonomskim i kulturnim razvojem pojedinih dijelova iz kojih je bila sastavljena, a uz to i opterecena mnogobrojnim unutrasnjim suprotnostima, koje su inostrani kapitalisti i domaca vladajuca klasa u punoj mjeri koristili za svoje ciljeve. Takva Jugoslavija mogla je sluziti Evropi kao primjer zaostale zemlje – i od samog njenog postanka njena istorija je, u stvari, istorija jedne permanentne nacionalne, politicke i ekonomske krize, koju je karakterisala borba naroda protiv nacionalnog i socijalnog ugnjetavanja, protiv reakcionarnih i polufsistickih rezima, koji su se odrzavali na vlasti silom i uz direktnu pomoc reakcionarnih kapitalistickih krugova iz inostranstva. Inostrani kapital je drzao skoro polovinu cjelokupne industrije u zemlji – i takva Jugoslavija je bila igracka u rukama velikih sila.
Okupacija zemlje u 1941. godini dovela je narode Jugoslavije u jedan od najtezih perioda u njihovoj istoriji. Za revolucionarne patriotske politicke snage u Jugoslaviji, na cijem celu se vec dugo godina do rata nalazila Komunisticka partija Jugoslavije, bilo je jasno da su jedino oslobodilacka borba i narodna revolucija u stanju da povedu narode Jugoslavije novim putem. U nasem oslobodilackom ratu i revoluciji, najsire narodne mase, sa rukovodstvom koje im je stajalo na celu, vidjele su perspektivu oslobodjenja od fasistickih okupatora, a isto tako i perspektivu stvaranja novog, pravednijeg drustvenog sistema. Cinjenica da je jezgro snaga naseg narodnooslobodilackog rata bila Komunisticka partija Jugoslavije, na celu sirokog Narodnooslobodilackog fronta, ulili su nasim narodima vjeru da ce njihova borba biti krunisana uspjehom i da ce se ostvariti njihove teznje.
Nasa oslobodilacka borba imala je vec od pocetka dvostruki karakter, karakter oslobodilackog rata i karakter revolucionarne klasne oruzane borbe. Ovakav dvostruki karakter borbe bio je neimenovan, posto su bivsi vladajuci, izdajnicki krugovi, odnosno saradnici okupatora, ne samo izdali zemlju, vec i pomagali okupatorima u pljackanju i ubijanju gradjana Jugoslavije, a narocito u borbi protiv Narodnooslobodilacke vojske i partizana. Zato je nasa borba od 1941. do 1945. bila izuzetno surova i krvava, po broju ljudskih zrtava i po ogromnim razmjerama materijalnih razaranja. Vise nego svaki deseti gradjanin Jugoslavije izgubio je zivot u toj borbi, svaka peta kuca u zemlji do temelja je razorena, oko polovine cjelokupne nase industrije i transporta je razruseno, a medju postradalime u ratu bilo je oko 1.700.000 poginulih i nestalih, nekoliko stotina hiljada invalida i stotine hiljada ratne sirocadi i drugih zrtava rata. Velicina ovih zrtava tacnije ce se shvatiti kad se zna da je Jugoslavija uoci rata brojala oko 16 miliona stanovnika.
Nasa borba je bila uspjesna blagodareci tome sto je u toku same borbe bilo stvoreno puno jedinstvo naroda, koji se slio o monolitnu cjelinu sa svojim rukovodstvom, koje ga je smjelo predvodilo u ovim teskim vremenima. Nasa borba je bila uspjesna i zato sto se nas narod borio u sastavu velike antihitlerovske koalicije, koja je trijumfovala nad fasizmom, u cijem porazu je doprinos SSSR-a odigrao odlucujucu ulogu.
Jedna od specificnih crta nase borbe jeste u tome sto je kod nas jos u toku rata, i to od njegovog pocetka, na oslobodjenim teritorijama likvidirana stara vlast i uspostavljena nova, revolucionarna vlast radnog naroda. Osnovne politicke mjere nove narodne vlasti imale su revolucionarno-demokratski i socijalisticki karakter. Kao takve, medju tim mjerama isticu se: ukidanje eksploatacije radnika, likvidacija licne svojine nad sredstvima za proizvodnju, konfiskacija cjelokupne imovine domacih izdajnika i saradnika okupatora.
Tako je Jugoslavija izasla iz rata sa osnovama nove, revolucionarne drzavne organizacije, sa jasnim idejnim i politickim programom o karakteru svog buduceg drustvenog uredjenja, sa novim organima narodne vlasti, sa sopstvenom armijom, sa ogromnim revolucionarnim elanom i jedinstvom svih naroda Jugoslavije.
Kao plod nase revolucije i oslobodilackog rata, rodila se Federativna Narodna Republika Jugoslavija, nova demokratska i federativna drzava dobrovoljno ujedinjenih i ravnopravnih naroda, sa rijesenim nacionalnim pitanjem, drzava u kojoj je sva politicka vlast pripala radnim masama, koje su svojom oruzanom borbom i milionskim zrtvama otvorile sebi put novog, nezavisnog i socijalistickog drustvenog razvitka.
Govor druga Tita prilikom prijema pocasnog doktorata, 25. decembar 1958. godine
Pretplati se na:
Objavi komentare (Atom)
1 komentar:
TITO je bio simbol svih komunističkih zločina, od kojih je najviše stradao srpski narod.Žalosno je što i posle toliko godina, Tita čak i ne označavaju kao diktatora i masovnog ubicu! ...”Mi se u Srbiji moramo ponašati kao u zemlji koju smo okupirali” (beleži Brozov biograf Dušan Bilandžić njegovu izjavu na sednici Politbiroa KP, 30. oktobra 1944. u Beogradu).U govoru na Banjici novembra meseca Tito je rekao: „Srbija nema čemu da se nada. Za nju neće biti milosti“, dok je prva izjava „poludivljeg“ Slobodana Penezića Krcuna glasila: „Premnogo vas je ostalo u životu, ali još imamo vremena da tu grešku ispravimo“. Izveštaj Državne komisije Republike Srbije kaže, da su partizani posle Drugog svetskog rata likvidirali 416 đaka i studenata,2892 žena domaćica,jer su im muževi bili četnici,72 novinara,857 trgovaca,kafedjija,345 učitelja,77 glumaca i umetnika.Ne zaboravimo i stotine hiljada ubijenih, utamničenih, izbeglih, kojima je oduzeta imovina! ….
Objavi komentar